go zadowalałam się puszkami. Dopiero tu, w San Rimini, przypominam sobie prawdziwe smaki. Pia popatrzyła po półmiskach. - Chyba tego najbardziej mi brakuje, gdy siedzę gdzieś na odludziu. Nie ma filmów, nie ma telewizji. Nie ma nawet klimatyzacji. Ale przede wszystkim nie ma ciepłego, świeżego jedzenia. Federico nie mógł się nie roześmiać. - Jak widzisz, ja nie znam tych problemów, dlatego jestem pełen uznania dla twojej pracy, w dodatku w tak trudnych warunkach. Pia nie skomentowała jego słów, jednak Federico zauważył, że sprawił jej przyjemność. Z przyjemnością patrzył, jak nalewa sobie kawę i dodaje mleko. A więc lubili taką samą kawę. Pia uniosła filiżankę do ust. Może mają jeszcze inne wspólne upodobania? Oderwał oczy od jej ust i spytał: - A jak rana? Mam nadzieję, że dzisiaj lepiej? Pia skinęła głową. - Dziękuję, całkiem dobrze. http://www.zdrowezeby.com.pl/media/ Bo się przewrócicie i jeszcze coś sobie zrobicie! Starała się zachować spokój, ale wciąż z trudem powstrzymywała śmiech. Kiedy chłopcy znikli, Pierce najpierw milczał dłuższą chwilę, a wreszcie powiedział: - Będę musiał pogadać z siostrą o tym, co ogląda w telewizji. Amy nie wytrzymała. Wybuchła śmiechem. Zakryła usta dłonią, ale aż się trzęsła. - Przepraszam - wykrztusiła, nie mogąc się opanować. - Ale to jest naprawdę... śmieszne. Pierce wygiął kąciki ust, a po chwili jej zawtórował.
wynurzył. Amy zaklaskała w dłonie. - Doskonale! Moje gratulacje! Pierce nadal nie mógł oderwać od niej oczu. Była jakaś... inna. Zmieniła się. Całkowicie. Przyzwyczaił się do jej eleganckich spodni i Sprawdź wypuścili? – Wywalczyłem to sobie dziś po południu. Nie było łatwo, ale nienawidzę szpitali. – Jak się tu dostałeś? – Znam pewnego detektywa z FBI. – To FBI też tu jest? – zdumiała się Lucy. – Lucy, wszyscy tu są. – Niech już wracają do domu. Chcę odzyskać moje życie. Plato zatrzymał na niej spojrzenie swych ciemnych, mądrych oczu. – Naprawdę tego chcesz? Wiedziała, że chodzi mu o Sebastiana. – Nie mogę stąd wyjechać – powiedziała cicho. – Tu jest mój