odsłonił zaczerwienione policzki. - W ogóle nie rozumiem, dlaczego siedzi pan tutaj i zadaje mi te głupie pytania zamiast ścigać skurwiela, który jej to zrobił! - Mnóstwo ludzi już się tym zajmuje - rzekł uspokajająco Keenan. - I każdy z nich stara się jak może, panie Pat-ston. Naprawdę bardzo mi przykro i rozumiem, że te pytania mogą się panu wydawać w tej chwili głupie, a nawet okrutne. Tony pokiwał głową. Przez chwilę nie był w stanie przemówić. - Ale - ciągnął inspektor - stanowią one istotną część naszego śledztwa. Nawet najdrobniejszy szczegół może okazać się nadzwyczaj ważny. Musimy wiedzieć, jak czuła się Joanne, kiedy widział ją pan ostatni raz, w jakim była humorze i tak dalej, gdyż te rzeczy mogły mieć wpływ na to, dokąd poszła, z kim się spotkała, co zrobiła. Powiedzmy, że bolała ją głowa, więc jeśli nie miała w domu tabletek, mogła pójść do apteki. A jeśli była w ponurym nastroju, to http://www.robmyswoje.org.pl/media/ która aż dotąd skutecznie udawała szczęśliwą żonę i matkę. Ale już w tym momencie poczuła jakiś dziwny skurcz serca i nagle cała beztroska gdzieś się ulotniła. - Myślę, że może mieć pewien problem. - Jakiego rodzaju? Me słuchaj jej, Lizzie. - Po pierwsze, on chyba nie umie skakać. - Nigdy nie zapowiadał się na sportowca. - Nie, pani Wade - tłumaczyła Christine Connor. - Mnie chodzi o to, że Jack w ogóle nie jest w stanie podskoczyć. Obserwowałam go od jakiegoś czasu. To jest tak, jakby próbował, ale stopy nie chcą mu się oderwać od ziemi. Pani nic nie zauważyła?
Keenan zdjął plastikowe wieczko z kubka, upił trochę i otarł resztkę pianki z górnej wargi. - Porównała pani raporty? - Tak. - Przedstawiła mu sprawnie swoje analizy. Keenan słuchał uważnie, a kiedy skończyła, zacisnął na Sprawdź - To dlatego, że cię szanuję, Lizzie. Szanuję twoją pracę, to, kim jesteś. Przyjąłem do wiadomości, że straciłem prawo do takiego samego traktowania z twojej strony, naprawdę to wiem, ale może okazałabyś mi choć trochę wiary? - Ależ ja wierzę. Wierzę w tę pozostałą część ciebie. - Nie. Najwyraźniej nie wierzysz, bo inaczej nigdy byś nie zachowała się tak jak tam, przy basenie. - Przesadziłam. Bardzo mi przykro. - Prawie mnie oskarżyłaś o... - Kolory wróciły mu na twarz, pogłębione narastającym oburzeniem. - Nawet nie mogę tego wypowiedzieć! - To nie było oskarżenie, tylko... myśl. Zobaczyłam,