ale nigdzie nie natknął się na zdjęcie. Chociaż właściwie przestał go potrzebować, gdy dowiedział się o jej sukcesach w konkursach piękności. A jednak zachowywała się tak, jakby nie chciała, by ktoś patrzył na jej śliczną twarz. On miał poważny powód, żeby się tak zachowywać, ale ona? Miała trzydzieści lat i była olśniewająco piękna. Cholera! Dokładnie określił swoje wymagania względem opiekunki - miała być silna i zdrowa, żeby móc biegać z czterolatką. Miała wziąć na siebie całą odpowiedzialność za Kelly. Nie mógł pozwolić, by dziewczynka go zobaczyła. Nigdy. Uciekłby od niego, a tego Richard by nie zniósł. Nie po raz kolejny. Ludzie stronili od niego z powodu szpetoty. Nie chciał straszyć własnego dziecka. Kelly. Richard zacisnął pięści. Dziecko, o którego istnieniu dowiedział się dopiero dwa tygodnie temu, gdy zginęła jego była żona. Przeklinał Andreę za to, że mu nie powiedziała o ciąży. Boże, jak bardzo taka wiadomość była mu potrzebna cztery lata temu! Coś takiego trzymałoby go przy życiu w czasie rekonwalescencji, gdy przyzwyczajał się do myśli, że w żaden sposób nie http://www.prawo-medyczne.edu.pl porozmawiać z jednym z agentów. – Tak, porucznikiem Simsem. Ale już go nie ma. – Nie ma? – powtórzyła, czując tępy ból w żołądku. – Jest pani pewna? – Porucznik Sims miał telefon dziesięć minut temu i musiał wyjść. Dziesięć minut. Cała wieczność. Kate ogarnęły złe przeczucia. – Pewnie czeka na mnie w holu. Dziękuję za informację. – Z bijącym sercem zaczęła się cofać w stronę windy. Ostatnie metry pokonała paroma susami. Niestety, ktoś ściągnął na dół jej windę i musiała czekać na następną. Sekundy ciągnęły się w nieskończoność. Kiedy w końcu wsiadła do windy, odetchnęła z ulgą, widząc w niej dwóch uzbrojonych policjantów.
Kate wyciągnęła ramiona w stronę córki. – Daj mi ją. Beknięcia to jeszcze nic, ale po tak obfitym śniadaniu można spodziewać się czegoś gorszego. Lepiej zmienię jej pieluchę. – Już to zrobiłem – stwierdził, podając jej Emmę. – Zrobiłeś? – powtórzyła, coraz bardziej oszołomiona. – Mhm, tuż przed dziesiątą. Można powiedzieć, że nie miałem wyboru. Sprawdź Drzwi łączące salon z kuchnią otworzyły się gwałtownie i wszyscy czterej mali Brannanowie wpadli do pokoju. - Powiedz to, tato - błagał Darren. - Po prostu powiedz! Jack chwycił Malindę w ramiona. - Proszę - szepnął i zamknął jej usta pocałunkiem. NATALIE FIELDS NIE ZADZIERAJ Z NIANIĄ 1 Laura nerwowo wierci się na kanapie i zerka najpierw na zegarek, potem na drzwi do gabinetu właścicielki agencji, a na koniec na Sandrę Murciano, recepcjonistkę i sekretarkę w jednej osobie. Sandra Murciano kończy przekładanie papierów z jednego stosiku na drugi, jednym słowem, przestaje udawać, że zajmuje się czymś związanym z pracą, i bez reszty oddaje się zajęciu, które - sądząc po rezultatach - wykonuje perfekcyjnie. Wyjmuje z torebki przybory do manikiuru i poleruje długie, idealnie zadbane paznokcie. Widząc spojrzenie Laury, przerywa tę czynność na chwilę, po czym do niej wraca, ale już nie z taką werwą. Obecność wiercącej się na kanapie dziewczyny wyraźnie jej przeszkadza.