- Chyba znalazłbym kilka w wieku Rose - powiedział niechętnie. - Myślałam, że woli pan dojrzalsze damy. - Owszem. - Uśmiechnął się i zobaczył, że na policzkach Alexandry wykwita uroczy rumieniec. - Coś mi się przypomniało - wtrąciła Fiona, poprawiając rękaw córki. - Skończyłaś już „Raj utracony”, moja droga? Wiem, że ci się podobał. Rosę potrząsnęła głową. - Nie, mamo. To bardzo trudna... - Trudno się z nią rozstać, prawda, kochanie? - Nachyliła się i poklepała siostrzeńca po kolanie. - Powtarzam jej przez cały czas: „Rosę, nie masz czasu na czytanie”, ale ona się upiera. - Lubisz Miltona? - zapytał Lucien, nawet nie próbując ukryć niedowierzania. - O, tak... Jest bardzo... poetycki. - Cóż, pewnie masz rację. - No, no, później możecie sobie rozmawiać o literaturze. Ja sama nie mam do niej cierpliwości. Jego krewniaczki najwyraźniej coś knuły. Ostentacyjnie sięgnął po zegarek kieszonkowy i otworzył wieczko. - Było miło, ale mam spotkanie - oznajmił, wstając. - Omal nie zapomniałam, milordzie - powiedziała Alexandra, zrywając się z sofy. - http://www.podloga-drewniana.edu.pl/media/ Kiedy jednak owego dnia powitała ją nowa ochmistrzyni, pani Greta Hillcrest, zawiedziona Gloria uciekła do swojej sypialni i zamknęła się na klucz. Z twarzą wtuloną w poduszkę przepłakała kilka godzin. Była taka pewna, że mama chce jej zrobić niespodziankę, tak bardzo się starała, by zasłużyć na nagrodę... Wszystko na próżno. Mama nie zamierzała przyjąć z powrotem pani Cooper. Uważała, że Gloria jest złym dzieckiem, któremu nic się nie należy, z którym są same kłopoty i które nie zasługuje na prezenty i pochwały, nawet na uśmiech. W Glorii wzbierał gniew. Mama zawsze tak myślała, nawet wtedy, kiedy zawarła z Glorią umowę, wiedziała, że córka nie zasługuje na wybaczenie i że pani Cooper nigdy już nie pojawi się w rezydencji St. Germaine’ów. Powoli zaczynała rozumieć, że została oszukana. Mama ją okłamała. Przestała płakać, zniknął smutek i poczucie zawodu, a na to miejsce, o dziwo, pojawił się spokój. Późnym popołudniem zdmuchnęła osiem świeczek na torcie urodzinowym, wysłuchała „Happy Birthday”. Od kiedy pamiętała, miała w tym dniu jedno, sekretne życzenie - żeby mama wreszcie ją pokochała. Tego roku było inaczej. Nie chciała już matczynej miłości. CZĘŚĆ IV Rodzina ROZDZIAŁ CZTERNASTY
Ostatnią zwolniłem wczoraj rano. - Biedna dziewczyna pewnie jest zdruzgotana. - Pierwszą damę do towarzystwa przyjąłem tydzień temu. Wątpię, czy zapamiętała ich nazwiska, jeśli w ogóle jest zdolna do przyswojenia czegokolwiek. Spojrzenie kobiety stało się czujniejsze. - Zatrudnił pan trzy guwernantki w ciągu siedmiu dni? Sprawdź Bryce dostrzegł w jej spojrzeniu cień bólu. - Jesteś sama? - Tak. To moja decyzja. Nie kłamała. Od lat nie kontaktowała się z bliskimi, bo tego wymagała jej praca. - To brzmi, jakbyś sama zerwała z rodziną. - Można tak powiedzieć. Pomyślał, że trudno od niej cokolwiek wydobyć. Nie wiedział, czy poszłoby mu lepiej, gdyby zaczął ją wypytywać jeszcze w Hongkongu. Wątpił, by pracowała tam jako sekretarka w ambasadzie. Nie zachowywała się jak zwykła urzędniczka. Na sali balowej obracała się wśród samych dygnitarzy. Kim była? Pracowała dla NSA? CIA? FBI? - Zapomnij o tym - rzekła Klara, domyślając się, co go intryguje. - Napijesz się wina do obiadu? - Dlaczego tak się wymigujesz od rozmowy? - A czemu tak cię interesuje moja przeszłość? Nie mam ochoty o niej mówić. Uznała, iż pozwoli mu sądzić, że miała trudną przeszłość i dyskusja o niej sprawia jej ból. Było w tym wiele prawdy. Pomyślała o śmierci rodziców, o tym, jak wiele straciła, nie uczestnicząc w życiu rodzeństwa. Wydawało się jej, że nie zasługuje na miłość, czułość, prawdziwy dom. Jednak nigdy nie zdecydowała się na porzucenie CIA. Te problemy nie dokuczały jej tak bardzo aż do dzisiaj. Zdawała sobie sprawę, iż dotąd interesowała ją tylko kariera. Nie mogła pozwolić, by ten mężczyzna i jego dziecko rozbili ochronny mur, który wokół siebie zbudowała. Miała swoją pracę i zamierzała do niej wrócić. Na razie Karolina jej potrzebowała, a Bryce nie.