- Wiem, ja czuję dokładnie to samo. - Gloria uściskała przyjaciółkę. - Kocham cię, Liz. Jesteś najwspanialszą przyjaciółką na świecie. Spotkamy się tutaj dokładnie wpół do dwunastej.

- Obiecałam, że pomogę Rose zorganizować przyjęcie. Zawahał się. - A potem? - Dostałam ofertę pracy w Akademii Panny Grenville. Przyjmę ją. Pozostał nieruchomy jak grecki posąg, drgnął mu tylko mięsień na szczupłej twarzy. - Jak chcesz. Moja kuzynka bardzo się zdenerwowała twoim nagłym zniknięciem. Proszę, żebyś się nią jak najszybciej zajęła. - Dobrze. Spodziewała się, że zaproponuje jej odwiezienie do Balfour House, tymczasem minął ją bez słowa i otworzył drzwi. Po jego wyjściu stała przez kilka minut pośrodku biblioteki. W końcu potraktował ją tak, jak się tego domagała od początku znajomości: nienagannie, z szacunkiem i rezerwą. Zachowała posadę i nie musiała walczyć z pokusą fizycznej zażyłości czy małżeństwa. Powinna czuć ulgę i satysfakcję, ale myślała tylko o tym, że już teraz nigdy jej nie pocałuje, nie mówiąc o kochaniu się. Zebrało się jej na płacz. Lucien postanowił nie wracać do Balfour House przed północą. Zjadł z przyjaciółmi kolację u White'a, a przez następnych kilka godzin przegrywał w faraona z paroma kiepskimi graczami. Korciło go, by sprawdzić, czy Alexandra nie spakowała rzeczy i nie wyjechała. Gdyby jednak popędził do domu i co gorsza na nią czekał, zrozumiałaby, że każde zdanie, które wypowiedział u Fointaine'ów było kłamstwem. http://www.podloga-drewniana.biz.pl/media/ - Obawiam się jednak, że służba nie podziela twojego entuzjazmu. Wimbole poinformował mnie właśnie, że nie wyśle nikogo do drukarni po próbki zaproszeń, choć uroczystość jest już za tydzień. - Prawda. Ruszył schodami w dół. - I mówi również, że nie zaaprobowałeś moich dekoracji. Kamerdyner robił się stanowczo zbyt gadatliwy. - Ja płacę i nie zamierzam zgodzić się na dwieście jardów różowej krepy. W drzwiach pojawiła się Rose. - Mamo, mówiłaś, że dekoracje będą żółte. - Może połączenie tych dwóch kolorów bardziej przypadłoby wszystkim do gustu - podsunęła Alexandra, stając za podopieczną. Wlepił w nią wzrok. Nie mógł się powstrzymać. Przyciągała go jak magnes. Oto, jaki

- Przed prezentacją musimy jeszcze powtórzyć z pańską kuzynką zasady dworskiej etykiety, milordzie. Wstał od stołu i zastąpił jej drogę. - Najpierw dokończymy rozmowę. Na przekór wszystkiemu ogarnęło ją podniecenie. - Twoja matka ma rację - zwróciła się do uczennicy. - Lekcja przyniesie więcej Sprawdź panem kadryla. - Poprawiła córce włosy. - Moja droga, przyniesiesz mi szklaneczkę ponczu? - Ja to zrobię, pani Delacroix - rzucił wicehrabia pospiesznie. Fiona chwyciła go za rękaw. - Nie trzeba, milordzie. Rose doskonale sobie poradzi. Córka posłała jej nachmurzone spojrzenie. - Zaraz wracam. - Urządziła pani wspaniałe przyjęcie, pani Delacroix. Rose jest wniebowzięta. - Zrobiłabym wszystko dla mojej ukochanej córki. Wicehrabia omiótł wzrokiem tłum gości. - O, tam jest Kilcairn. Proszę wybaczyć, ale muszę porozmawiać z pani siostrzeńcem. Dobrze, że go w porę zatrzymała. - Milordzie, zamierza pan poprosić Luciena o rękę Rose? Lord Belton spojrzał na nią zaskoczony, po czym się uśmiechnął i skinął głową.