CZĘŚĆ 2 ROZDZIAŁ 1 Rolar postarał się, byśmy wyruszyli w drogę natychmiast. Tylko poczekałyśmy, póki on przebierze się (wampir zajmował mieszkanie nieopodal), zbierze rzeczy i napisze parę listów - myśleliśmy, że prośbę o urlop do swojego przełożonego, lecz okazało się, że Rolar samym przełożonym jest, a list napisał do gospodyni domowej, by nie śmiała przekazywać jego pokoju komuś innemu i wyprzedawać jego dobytek. Kolczugę i miecz Rolar zostawił przy sobie, lecz mundurową kurtkę zmienił, a konia osiodłał. “Inaczej ja zbyt bardzo będę się rzucał w oczy i prowokował niepotrzebne pytania, że wiatiagskiemu strażnikowi było potrzebne wyjechać z kraju do Arlissa” - objaśnił wampir. Do zmierzchu zdążyliśmy przejechać około dwudziestu wiorst. Przejechalibyśmy i więcej, noc była jasna, księżycowa, a konie nie zmęczyły się, lecz drogę zagrodził nam jeden z dopływów rzeki Pieszczoty, nieszerokiego, lecz z dosyć szybkim biegiem, tak, że zmyło most. “Trzeci raz w ciągu miesiąca - objaśnił nam przygnębiony brygadzista królewskich budowniczych, na nowo wbijające opory - a przecież dobrego gatunku stawiamy, sumiennie. Po prostu cudy jakieś!” Przeprawiać się przez nieznaną rzekę w ciemności my nie zaryzykowaliśmy. Kupieckie karawany skręcały z traktu na objezdną drogę, przy której informator głosił: “Trolli most. Miedziak za pieszego, pięć za konika, srebrnika za karawanę”. Szybko zobaczyłam dziesiątkę dużych trolli w pocie czoła rozmotujących bezpłatny most po nocach. Za rzeką zaczynało się pojezierze, które zajmowała cała wschodnia granica kraju. W jego centrum leżało Driwo, ogromne jezioro z dziesiątkami wysp i setkami przeciwnych prądów, rusałkami i dlatego był zamknięty dla rybaków - pochopnie wyciągana sieć wracała z wodorostami, śmieciami, kamuszkami lub z bardzo nieświeżym, specjalnie przywiązanym w razie takich wypadku topielcem. Samymi za¬jadłymi kłusownikami zajmował się kraken, gigantyczny wodny smok z mackami zamiast płetw, który uwielbia zastawiać drogę wszystkim czym wygodnie - prawda, już pośmiertnie... Do Driwa wpadało sześć dużych rzek i niezliczona liczba drobnych, czystych i brudnych. To wiośnie ono rozlewało się, zmieniając kraj w jedno ogromne jezioro z setkami wysepek, tak że bezpośredniego połączenia tam nie było, osiedla można było spotkać rzadko, za to ptaków i wszelkich wodnych istot była masa. Zaginiony wilk niepokoił mnie najbardziej, przez całą drogę nie zauważyłam go nawet kątem oka, chociaż to jeszcze o niczym nie świadczyło - do traktu las nie podchodził, lecz nieprzerwanym pasmem rozpościerał się nieopodal, przed wieczorem otuliwszy się niebieskawą mgiełką ciemności. Możliwe, dniem wilka odstraszali ci, którzy ciągnęli się po trakcie, a teraz - pracujący nieopodal budowniczowie, czy raczej żołnierze, lecz niezbyt trzeźwi i własnymi śpiewkami mogli zamęczyć zbytnio żywych i podnieść z grobów umarłych. - Za Pieszczotą od Witiagskiego traktu odgałęzia się Arlisski - zakomunikował Rolar. -- On zabierze trochę północy i jeżeli zejdziemy na dwie wiorsty w dół po ciemku, to rano po przeprawie wyprowadzę was na niego krótką ścieżką. Krzykliwi muzykanci sprzykrzyli się sprzeciwiać nawet Orsanie, która całą drogę jechała między mną i wampirem, jasno dając do zrozumienia, że on nie wzbudza u niej zaufania. Zresztą, winien w tym był sam Rolar, któremu, dostarczało przyjemność zastraszać biedną dziewczynę, barwnie opowiadając lub w biegu wymyślając okropne legendy o wampirach i kończąc je potwierdzonymi przysięgami zapewnieniami, że wszytko to głupota i wymysł oraz intrygi nikczemnych wiedźminów, do których, ma nadzieję, my z Orsaną nie zaliczamy się? I wyraziście oblizywał się. Trzymałam się trochę na stronie i przepuszczałam to majaczenie obok uszu, ale najemnica raz po raz warczała na gadatliwego wampira, pomału zaczynając marzyć o karierze wiedźmina. Trudno okazało się jechać wąską gliniastą mielizną, która ciągnęła się wzdłuż zarośniętego krzakami brzegu, który po cichu podnosił się i pod koniec drugiej wiorsty osiągnął poziom końskiej piersi, a dalej przechodził w szczere urwisko, które srebrzyło się pod księżycem. Orsana już zaczynała mamrotać sobie pod nos: “Osi, tak ja i wiedziałam, zaprowadził nas w jakieś krzaki i za jednym zamachem zasmokcze i utopi”, a Rolar zmieszanie oglądał się po bokach, kiedy zupełnie przypadkowo pokazałam wygodne zejście do wody, pół skrytego pod wiszącymi witkami wierzby. Na brzegu była przepiękna polanka, nawet z krzakami i wielkimi szkieletami grubych dębów. Konie miały gdzie poszczypać trawkę, a drzewa które okrążały polanę pozwalały rozpalić ognisko, nie obawiając się, że je zauważą z wody lub traktu. http://www.nerlit.pl Siekiera świsnęła przy samym koniuszku mojego nosa, ledwie zdążyłam się odsunąć. Następne uderzenie odparowałam magiczną tarczą, chłopa odrzuciło na bok, lecz z nóg nie zwaliło. Stworzyć bojowy pulsar nie zdążyłam, bo nie było potrzeby - przyciszony ryk z prawej strony odciągnął nas od siebie. Pod kołyszącymi się świerkowymi gałęziami, nisko opuściwszy głowę i strząsając sierść z grzywy, stał biały wilk. Górna warga nerwowo po¬drygiwała nad wyszczerzonymi kłami. “Drwal” szybko i rozsądnie oszacował stosunek sił. - Zatańczę na twoim grobie! - obiecał już z krzaków. Powoli pomacałam ręką za koszulą, wymacując sznurek reara. Ryczenie wzmogło się, uszy przytuliły się do głowy. Niestety, pokazać wilkowi amulet nie zdążyłam. On przygotował się do skoku, przekrzywił się na bok i bezdźwięcznie rozpłynął się w gęstwinie. - Wolha, no gdzie ty się szlajasz? - Kroków Rolara nie usłyszałam, on jakby zmaterializował się za moimi plecami. -- Przepraszam, nie ch¬ciałem cię nastraszyć. A gdzie góra chrustu? Ty co, zabłądziłaś? - Nie, miło pogadałam z leśnym artystą, który śpiewa i tańczy na pogrzebie. – Lub jako przywódcę bezużytecznego reara. -Co? - Bzdura, zapomnij. Widziałam Lena. To znaczy wilka. Chciała wyjąć amulet, ale nie zdążyłam - on znowu zwiał. - Myślę, że to już nie ma znaczenia. On wie, że jesteś strażniczką, inaczej po co by za tobą szedł przez całą Belorię? - Dlaczego znowu uciekł? - Możliwe, że się mu nie podobasz. - Co?! - Jesteś człowiekiem - uściślił Rolar. – Wilki traktują wampiry jak członków stada, a ludzi jak odwiecznych wrogów. Len, niewątpliwie, ufał tobie bardziej niż komu innemu, lecz wilk tego nie wie i naturalnych strach i nienawiść biorą górę.
- Trochę późna pora na dostawę. - To delikatna rzecz. - Spojrzał na fakturę. - Zamówienie na nazwisko Ash Tanner. Trzeba tylko podpisać. Ponieważ Ash nie zareagował na dzwonek, Maggie doszła do wniosku, że jest zajęty i nie chce, żeby mu przeszkadzać. Sprawdź Carrie z wdzięcznością przyjęła okrycie. Włożyła szlafrok Elaine i mocno zawiązała pasek. Marzyła o tym, żeby Elaine wyprosiła Nikosa, ale musiała kiedyś wreszcie ustalić z nim pewne sprawy. Poza tym bardzo wątpiła, czy ktoś zdołałby wyrzucić za drzwi Nikosa Kristallisa. - Nie skończyłem jeszcze rozmowy z panną Thomas - odezwał się Nik. - Poza tym wolelibyśmy rozmawiać bez świadków, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. - Chwileczkę - zaczęła poirytowana Elaine. - Nie trzeba - uspokajała ją Carrie. - Rzeczywiście jest kilka spraw, które powinniśmy sobie jak najszybciej