daleką carską krewną. Jej bracia brali udział w zamachu na cara Pawła, ojca cara Aleksandra, który podobno był szaleńcem. - Wiem, kim był - mruknął cierpko. - Tak się składa, że znam nie tylko towarzyskie plotki. Becky nie miała ochoty kłócić się z nim w kościele. - W każdym razie wuj Jonathan w końcu poślubił Sofię. Michaił jest jego synem. Po rosyjskich krewnych odziedziczył tytuł wielkiego księcia, a po ojcu został hrabią Talbot. Co za szkoda, że wuj Michael nie miał synów! - Składam ci wyrazy współczucia z powodu jego śmierci. - Nie znałam go! Gdybym tylko miała innych krewnych, nie dbałabym o Talbotów! Zawsze traktowali mnie jak powietrze! - Dlaczego cię ignorowali? - Mama złamała reguły i nie wyszła za lorda, tylko uciekła z moim ojcem. Był oficerem marynarki. - No i dobrze, bo musielibyśmy teraz mówić po francusku! - Niestety, tego nie potrafię - przyznała z żalem. - Nie znasz francuskiego? - Ani trochę. A podobno na dworze cara wszyscy mówią po francusku, nie po rosyjsku. Czy to nie dziwne? Po co zresztą miałabym się uczyć tego języka, skoro Francuzi zabili mi papę? Przewróciłby się w grobie! „Przeklęte żabojady! - mówił o nich. - Warto by http://www.medycznie.biz.pl/media/ - Jakie zamieszanie? Uśmiechnął się zagadkowo. - Nie mam nic konkretnego na myśli. Przyszło mi do głowy, że rodzina królewska poczułaby się zakłopotana, gdyby nieprzewidziane zdarzenie zakłóciło przedstawienie. Chciałbym to zobaczyć. A pani? Będzie pani w teatrze? - Oczywiście. - Denerwowała ją jego ostrożność. Za wszelką cenę musi wydusić z niego bardziej konkretne deklaracje. - I nie ukrywam, monsieur, że wolałabym wiedzieć, którym wejściem lepiej nie wchodzić. - Wobec tego doradzałbym, żeby zajęła pani miejsce na widowni. Ja również nie chciałbym stracić osoby, z którą zacząłem się zaprzyjaźniać. Skinęła głową na znak, że przyjmuje to do wiadomości. Przestraszyła się jednak, że Blaque wyciągnie od niej brakujące informacje o systemie, a potem ją odeśle. Nie mogła do tego dopuścić, więc szybko postanowiła zmienić front. - Czy można wiedzieć, dlaczego tak bardzo interesuje się pan rodziną królewską? Pytam z czystej ciekawości, bo uważam pana za człowieka, dla którego najważniejszy jest zysk i osobiste korzyści. - Zysk jest zawsze mile widziany. - Uśmiechnął się, odstawiając jastrzębia na miejsce. Pomyślała, że człowiek o tak wypielęgnowanych dłoniach powinien grać na skrzypcach albo pisać wiersze. Wiedziała, że rzadko posługiwał się pistoletem. Nie musiał. Wystarczyło, że dał znak. - Co zaś do osobistych korzyści - dodał po chwili - to można je różnie rozumieć, czyż nie? - Oczywiście. Najważniejsze to odczuwać, satysfakcję - zgodziła się. - Rozumiem, że porywanie księżniczki Rosalie i groźby pod adresem Bissetów miały przyspieszyć pańskie wyjście z więzienia. Teraz jest pan wolny. I - jeszcze raz rozejrzała się po gabinecie - bardzo majętny. O co więc chodzi? - Interesy należy doprowadzać do końca - rzekł dobitnie, zaciskając palce na kieliszku. - Długi muszą być spłacone. Razem z procentami, a chyba zgodzi się pani, że tych przez dziesięć lat narosło bardzo dużo. - A więc zemsta. Albo kara, jeśli pan woli. Tak, to rozumiem. Zemsta często ma słodki smak. I wartość brylantów. - Uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Nie miała wątpliwości, że ten człowiek nie ustanie w wysiłkach, dopóki nie zaspokoi żądzy odwetu. - Monsieur, życzył pan sobie, żebym dostała się do pałacu. Zrobiłam to, i pozostanę na posterunku do odwołania. Wolałabym jednak mieć jakieś wytyczne. - Uniosła dłonie w symbolicznym geście pokory. - Oczywiście, to pan się mści, nie ja. Uprzedzam tylko, że trudno jest działać po omacku.
mi wszystko wyjaśnić. Zasłużyłem sobie na to. Widziała, że jest na nią zły, lecz nie mogła go winić. - No, chodźmy - mruknął. Biegnijmy na ukos przez stajnie! Usłyszeli za sobą gardłowe głosy. Zbliżali się kolejni prześladowcy. Kamerdyner Westlanda zajrzał do salonu z dziwną miną. - Przepraszam, ale jeden z ludzi księcia Kurkowa żąda rozmowy. Michaił i Westland Sprawdź Kozacy budzili w niej grozę. Mieli starannie przystrzyżone wąsy. Ubierali się w ciemnoszare kurtki i luźne spodnie wpuszczone w długie buty. Spod wysokich czap spoglądały lekko skośne oczy o bystrym, lecz zimnym wzroku. Ich twarze były śniade. Podobno to potomkowie Hunów! Rozglądali się naokoło i szybko, półgłosem wymieniali między sobą uwagi w niezrozumiałym dla niej języku. Odetchnęła z ulgą, kiedy ponownie ruszyli na poszukiwania. Dwaj wysforowali się naprzód, a druga para zawróciła konie i pokłusowała ku rzęsiście oświetlonej ulicy. Jakżeż się ona nazywa? Oxford Street? Piccadilly? Nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Zagrożenie minęło i o mało nie osunęła się na ziemię z ulgi i wyczerpania. Wsparła się całym ciałem o zamknięte drzwi i na moment przymknęła oczy. Jeszcze raz udało się jej umknąć. Po czterech dniach ucieczki na południe, ścigana od miasta do miasta w drodze do Londynu, nie wiedziała, jak długo zdoła jeszcze wytrwać. Od rana nic nie jadła. Z osłabienia