jakby całkowicie pozbawiona doświadczenia. To właśnie tak bardzo pociągało Nika. Nie łudził się, że ma do czynienia z dziewicą. Taka piękna zmysłowa kobieta musiała mieć kochanków, ale przy nim zachowywała się tak, jakby ze wszystkich sił walczyła z pożądaniem. - No więc jak? - odezwał się Nikos. - Masz jakieś propozycje? - Słucham? - zamrugała powiekami. Tak się na niego zapatrzyła, że zapomniała o bożym świecie. - Przepraszam, zamyśliłam się. - Zauważyłem - Nikos uśmiechnął się domyślnie. - Jestem bardzo zmęczona - Carrie westchnęła ciężko. Nie mogła mu się przyznać, że zapatrzyła się w niego, że myślała o nim. I była zła, że odgadł jej myśli. - Mam za sobą bardzo ciężki dzień, ale nadal potrafię podejmować decyzje. R S - Wobec tego co proponujesz? Carrie się namyślała. W każdym razie tak to wyglądało. http://www.meble-na-wymiar.biz.pl - Ten, tutaj - kontynuował Ash prezentację - to Woodrow. Opowiadałem ci o nim, pamiętasz? Maggie, ciągle jeszcze oszołomiona, skinęła nieznacznie głową. - Autor rozprawki o uporze. Woodrow jęknął głucho. - Głównie o jego uporze - uzupełnił informację, częstując Asha kuksańcem. - On jest uparty, ja tylko gderliwy. Zaniepokojona o stan żeber Asha po takim powitaniu, wykrztusiła: - Miło mi cię poznać, Woodrow. Woodrow złasował ciepły biszkopt z tacy i wpakował
obejrzało. Wcale się tym nie przejęła. W paru susach znalazła się przy leżance, chwyciła przestraszoną córkę za rękę i odciąg-nęła od Christophera. - No co? - spytała Sophie. - Mamusiu, co ty robisz? Lizzie policzki płonęły. Puściła dziecko, zdając sobie sprawę, że z głupoty i desperacji wdarła się na Sprawdź - Jeśli o mnie chodzi, to właśnie została zakończona - stwierdziła stanowczo Carrie. Nie chciała, żeby Nikos Kristallis zaczął sobie cokolwiek wyobrażać. Wprawdzie był nieziemsko przystojny, a pocałunek w gabinecie Darrena zrobił na niej ogromne wrażenie, ale to było przedtem, zanim się dowiedziała, kim jest ten człowiek i czego od niej chce. A przede wszystkim nie życzyła sobie, żeby ona sama zaczęła sobie za dużo wyobrażać. Nik tylko się uśmiechnął. Carrie ten jego uśmiech - domyślny, pewny siebie - doprowadzał niemal do szału. Wolała i tego uczucia po sobie nie pokazać, więc odwróciła głowę, popatrzyła na zalaną deszczem londyńską