się podziać. - Pozwól mi dokończyć, głuptasie. Jesteśmy instytucją edukacyjną, a nie schroniskiem dla chorych z miłości uciekinierek. Muszę być pewna, że zamierzasz tu zostać. - Nie jestem chora z miłości! - obruszyła się przyjaciółka, wycierając oczy. - Oznajmiłam mu, że wyjeżdżam. Zgodził się, i oto jestem. Emma patrzyła na nią przez dłuższą chwilę. - Na pewno? Alexandra miała wielką ochotę tupnąć nogą, ale zadowoliła się skrzyżowaniem rąk na piersi. - Oczywiście, że tak. Nie spuszczając z niej ciemnozielonych oczu, dyrektorka otworzyła górną szufladę biurka. - Może się zastanawiasz, dlaczego nie jestem zdziwiona twoim spóźnieniem. - Przesunęła po blacie kopertę w jej stronę. - Dostałam go przedwczoraj. Alexandra przeszła przez pokój i wzięła do ręki otwarty list. Od razu rozpoznała pieczęć. - Napisał do ciebie? - spytała podejrzliwie. - Wspomniał, że poinformuje pannę Grenville, ale nie sądziła, że naprawdę to zrobi. W czasie tamtej rozmowy co innego zaprzątało im myśli. - Musiałam przeczytać go dwa razy, zanim uwierzyłam, że autorem jest earl Kilcairn http://www.honda-fan.net.pl/media/ panie Delacroix pojechały gdzieś na obiad. Alexandra zauważyła, że zmienił się sposób traktowania jej przez służących. Wcześniej zawsze patrzyli na hrabiego, oczekując na jego przyzwolenie, a teraz bez wahania spełniali jej prośby... z wyjątkiem oczywiście uwolnienia. Nie miała pojęcia, co Lucien im powiedział, ale nagle przestała się czuć jak jeszcze jedna pracownica. Ich szacunek musiał coś znaczyć. Siedząc teraz na nowym krześle do czytania, patrzyła na szerokie, silne ramiona Luciena. Hrabiowie zwykle nie reperowali okien, podobnie jak nie robili wielu innych wielu rzeczy, które on robił. Zaczerwieniła się na tę ostatnią myśl. O wpół do trzeciej do piwnicy wpadł Bingham. - Milordzie, Wimbole mówi, że panie wracają. Lucien przybił ostatni gwóźdź do framugi i zeskoczył z krzesła. - Doskonale - powiedział, wręczając młotek Thompkinsonowi.
w wielu domach. Jestem uważana za bardzo kompetentną. - Uniosła brodę, najwyraźniej szykując się do wygłoszenia przygotowanej przemowy. - Najbardziej lubię uczyć dorastające panienki. Ja... - Hm. Wolałbym, żeby moja była trochę bardziej dojrzała. - Słucham? - Ile ma pani lat, panno Gallant? Sprawdź - Ale... nie widział pan jeszcze moich referencji, nie zna kwalifikacji, nawet nazwiska. Zważywszy na jej konserwatywny strój i sztywną postawę, na pewno by ją spłoszył, mówiąc, że w zupełności wystarczają mu kwalifikacje, które sam zdążył dostrzec. Nagle zauważył jakiś ruch. Spojrzał w dół i zobaczył małego białego teriera, węszącego pod jego biurkiem. Uniósł brew. - To pani pies? Alexandra pociągnęła za smycz. Szekspir usiadł przy nodze. - Tak. Jest bardzo dobrze ułożony, zapewniam pana. Lucien, który tymczasem odzyskał panowanie nad sobą, obszedł zwierzę i usiadł na krawędzi biurka. - Nie musi mnie pani o wszystkim zapewniać. Już ma pani tę pracę, panno... - Gallant. Alexandra Beatrice Gallant. - Bardzo dostojne nazwisko, panno Gallant.