- Dziękuję, Lionelu. - Wiedziałem, że Marley jest na tarasie. Uprzedziłbym cię, ale za szybko chodzisz. Zaśmiała się. - Następnym razem będę szła wolniej. Astin Hovarth gawędził z lady Drewsbury. Chyba oszalałam, pomyślała Victoria na ich widok. To niemożliwe, żeby kogoś zabić, a potem utrzymywać przyjazne stosunki z jego rodziną. Marley przynajmniej nie ukrywał, że nie lubi Sinclaira. W tym momencie do pokoju weszła lady Jane Netherby. Dostrzegłszy nagłą zmianę wyrazu na jej chłodnej arystokratycznej twarzy, Victoria podążyła za spojrzeniem lady Jane i wstrzymała oddech. Kobieta patrzyła na lorda Kingsfelda. - Lionelu, widziałeś Sinclaira? - zapytała Vixen, rozglądając się za mężem. - Niedawno był w salonie. Wszystko w porządku? Do diaska! Będzie musiała się nauczyć powściągliwości. W karty również grała fatalnie. http://www.ginekologwarszawa.org.pl jeśli zmienisz zdanie. - Dam ci znać. - Dobrze. Masz moją komórkę. Pia, kocham cię. Pia zawahała się przez chwilę, po czym powiedziała: - Dziękuję za zainteresowanie, mamo. Naprawdę. Niedługo się odezwę. Odłożyła słuchawkę i poszła do łazienki. Zrzuciła mo R S kre ubranie i przebrała się w białą bluzkę i czarne spodnie. Miała iść do Jennifer, ale wyciągnęła się na łóżku i przycisnęła dłonie do skroni. Dlaczego rozmowa z matką nagle skojarzyła się jej z Federikiem i jego sytuacją? Nie powinna współczuć Sabrinie.
– Tylko mi nie mów, że oglądasz ,,Domek na prerii’’. O co chodzi? – Dzwonił Jack Swift. Chciał rozmawiać z tobą. – A gdy Sebastian milczał przez dłuższą chwilę, dodał: – Szantaż. – Mowery. – Nie chciał mi podać żadnych szczegółów. Sprawdź – Do mojej sypialni. Udało mu się zdobyć na ironiczny uśmiech. Lucy zarzuciła sobie jego ramię na plecy i zauważ˙yła, że skrzywił się boleśnie. Był w opłakanym stanie. Z trudem zaciągnęła go przez korytarz do sypialni. Tuż za drzwiami Sebastian opadł na kolana. Zastanawiała się, czy go tak nie zostawić i po prostu nie wyjść, zamykając za sobą drzwi, ale pociągnęła go za rękę. – Chodź. To już tutaj. – Tu jest mi dobrze – powiedział, układając się na brzuchu. – Możesz już iść. Nie poruszał się. Lucy, zgrzana i wyczerpana, uklękła obok niego. Nie wiedziała, czy usnął, czy stracił przytomność.