- Skarbie... ona cię potrzebuje. Musisz ją nakarmić. Kiedy Hope ani drgnęła, wziął dziecko na ręce i zaczął nieporadnie kołysać, ale mała nadal płakała w głos, darła się na całe gardło. Podał córeczkę żonie. - Musisz. Hope potoczyła błędnym wzrokiem po pokoju, szukając drogi ucieczki. Z każdego kąta wyzierał Cień, wszystko przypominało jej, jaka była głupia, jak nierozumna. Nie uwolniła się od spuścizny domu Pierron. Nigdy się nie uwolni. To potrzask, pomyślała z rozpaczą. Nie ma nadziei. Tkwiła w potrzasku. Tak jak przed laty. - Nie mogę. - W jej głosie wzbierała histeria. - Nie chcę. - Kochanie... Do pokoju weszła pielęgniarka. - Co się stało, pani St. Germaine? - Nie chce jej nakarmić - powiedział Philip, szukając wsparcia u siostry. - Nie chce jej wziąć na ręce. Nie wiem, co robić. - Pani St. Germaine... - Głos pielęgniarki brzmiał sucho, rozkazująco. - Córka jest głodna. Musi ją pani nakarmić. Przestanie płakać, kiedy... - Nie! - Hope podciągnęła kołdrę pod brodę i wpiła w nią palce tak mocno, że zaczęły drętwieć. Drżała na całym ciele w ataku niezrozumiałej paniki. - Nie mogę. - Spojrzała na męża, po policzkach popłynęły jej łzy. - Proszę, Philipie, nie zmuszaj mnie. Nie mogę. Nie jestem w stanie. Nie nakarmię jej. Patrzył na nią, jakby nagle wyrosły jej rogi. - Hope? Co się z tobą dzieje? To nasze dziecko, kochanie. Ona cię potrzebuje. - Nic nie rozumiesz... ty nie... - ostatnie słowa uwięzły jej w gardle. Ukryła twarz w poduszce i zaczęła szlochać. - Idź stąd. Zostaw mnie samą... proszę. http://www.gabinety-stomatologiczne.net.pl/media/ - Wiem wszystko, co trzeba. Alexandra wskazała na papiery. - Muszę jednak uprzedzić, że nie mam listu polecającego od ostatniego pracodawcy. - Gdy jej nie przerwał, wzięła głęboki oddech i dodała, siląc się na spokój: - O moim charakterze zaświadcza natomiast lady Victoria Fontaine. - Zna pani Vixen? O, Boże! A matka ostrzegała Victorię, że jest na najlepszej drodze, by zyskać wątpliwy rozgłos. - Uczyłam ją przez jakiś czas. To moja przyjaciółka. Balfour chciał coś powiedzieć, ale najwyraźniej się rozmyślił. - Więc o co chodzi? - zapytał krótko. - Moją ostatnią pracodawczynią była lady Welkins z Lincolnshire - wykrztusiła. Oczy hrabiego błysnęły.
był rezultat prób uwolnienia się od obsesji na jej punkcie. Dotychczasowa udręka wydawała się niebem w porównaniu z obecnymi torturami. Teraz wiedział, co traci. - Lucien musi zadecydować - oświadczyła Fiona. Otrząsnął się z zamyślenia. - O czym? - Różowy czy żółty? Sprawdź - Dziękuję, dobrze. - Pozdrów ją ode mnie. - Nie omieszkam. Hope usiadła, ale nie zaproponowała Bebe, by uczyniła to samo. Upiła łyk herbaty, otarła usta serwetką. - Co cię do nas sprowadza tak rano? - Ja... - Bebe odchrząknęła niepewnie. - Nie wiem, jak mam to powiedzieć... Nie przyszłabym, gdybym nie martwiła się o Glorię. To okropne, że ona zadaje się z takim chłopakiem. Hope zesztywniała. A więc o to chodzi - jest jakiś chłopak. No cóż, w końcu w żyłach Glorii płynie krew kobiet z rodziny Pierron. Ona też nosi w sobie Ciemność. - Mów dalej. - Byłam na sobotnim balu i widziałam... - Bebe głęboko wciągnęła powietrze. - Widziałam, jak wymyka się z hotelu na spotkanie z chłopakiem. Około dziewiątej. Odjechali jego samochodem. - O dziewiątej? - Hope zmarszczyła brwi. - To niemożliwe, kochanie. Widziałam ją kwadrans po dziewiątej i... potem także. - To nie była ona! To... - dziewczyna ugryzła się w język, nagle pomna, że powinna hamować emocje. - To... była chyba Liz Sweeney. Widziałam Liz w hotelu, a przecież nie miała zaproszenia na bal. I na pewno też widziałam, jak Gloria wychodziła z hotelu w niebieskich dżinsach, a zaraz potem znowu pojawiła się na sali, w każdym razie był tam ktoś w jej sukni. Przebieranka? Czemu nie? Gloria i jej przyjaciółka zaaranżowały małą przebierankę, myśląc, że ją przechytrzą. Hope uśmiechnęła się zimno. Zepsute, podstępne dziewczyny. Taki postępek nie może ujść bezkarnie. - Sporo zdążyłaś zauważyć w sobotni wieczór, kochanie.