i podał je Malindzie na srebrnej tacy, co ją ogromnie rozśmieszyło. Popołudnie spędzili wsparci o poduszki, pojadając prażoną w kuchence mikrofalowej kukurydzę i popijając soki. Jack zabawiał też Malindę nakręconymi na wideo filmami z dzieciństwa chłopców. Malinda po raz pierwszy zobaczyła Laurel, żonę Jacka i matkę chłopców. I choć wolałaby, żeby było odwrotnie, musiała przyznać, że była to piękna kobieta. Jej włosy wyglądały jak rozświetlone słońcem, oczy miała brązowe. Chłopcy byli bardzo podobni do Jacka, ale Malinda wyraźnie widziała też cechy, które odziedziczyli po matce. Szczególnie bliźniaki. Czuła się dziwnie, leżąc tak z Jackiem i patrząc na część jego życia, którą dzielił z inną kobietą. Owszem, mówił jej czasem o swej przeszłości. Ale dopiero widząc to na własne oczy poczuła się jak intruz. Nawet na filmie widoczny był awans, o którym wspominał Jack - od ich pierwszego domku z byle JEDNA DLA PIĘCIU 135 jakimi meblami po obecną okazałą posiadłość. Każde http://www.fundacja-dantis.pl/media/ powiedzieć, że gdy zjawią się ci ludzie, będzie zdana na siebie. Laura nalała kawy i spojrzała na Lisę Tolar, śliczną, młodą kobietę, która przyjechała tu z mężem na miesiąc miodowy. Wybrali sobie paskudny moment, pomyślała. Ale przynajmniej będą mieli co opowiadać dzieciom. Lisa od razu zaczęła jej pomagać. Również jej mąż, marynarz z Beaufort, nie siedział bezczynnie. Rozlewał kawę i drinki, nastawiał wideo i uspokajał wszystkich. Na podłodze razem z Kelly było drugie dziecko, Christopher Austin, śliczny, rudowłosy, piegowaty chłopiec z jasnymi, irlandzkimi oczami. Rodzice Christophera siedzieli parę metrów dalej. Poza tym były jeszcze trzy osoby, w tym dwaj oficerowie policji, Andrew i Mark, którzy co jakiś czas wychodzili na zewnątrz, żeby się zorientować w sytuacji. Ale
po pokoju. – Cholerne szczęście – powtórzył. – Inaczej nigdy nie stałby się sławny. A Kate mówi o nim jak o jakimś pieprzonym świętym. Do diabła, przecież udało mu się tylko sprzedać trochę książek! Cóż to za zasługa! A na pewno nie powód, aby windować go na piedestał. – Oczywiście – zgodziła się natychmiast. – Sama nie rozumiem, co Sprawdź ukrywać się jak jakiś kret? - Wskazała zamek. - Czy też powinien poznać swoją córkę? Nie odpowiedział, wziął siekierę i podjął przerwaną pracę Blackthorne'a. Laura zrozumiała, że niczego się od niego nie dowie. Uniósł siekierę, lecz przed uderzeniem w drewno powstrzymała go dłoń, która spoczęła na jego ramieniu. Laura zmierzyła się z jego ponurym spojrzeniem. - Nie wyjadę stąd, póki nie będę miała absolutnej pewności, że Kelly znajdzie tu dobrą opieką i mnóstwo miłości - powie działa przeciągle, z karolińskim akcentem, pozwalając, by za działał na Deweya. - Słyszy pan, panie Halette? W jego oczach coś błysnęło. Nie zmieniając wyrazu twarzy, powiedział: