z ponurych myśli. Wydawało mu się, że już nic go w życiu nie czeka, że pozostało mu tylko wypełnianie oficjalnych obowiązków. R S Rozmowa z Pią i słowa, jakich do tej pory nikt nie odważył się mu powiedzieć, dały mu do myślenia. Otrząsnął się. Nie, to nie tak. Wprawdzie miał poczucie winy, ale tylko dlatego, że Pia rozmawiała z nim tak otwarcie. Waliła prosto z mostu, a do tego nie był przyzwyczajony. Ta dziewczyna była inna niż ludzie, jakich znał. Ale to jeszcze nie znaczy, że ma rację. Nagły krzyk wyrwał go z rozmyślań. To głos pięcioletniego Artura. Federico wyjrzał przez okno. Kolejny krzyk doszedł nie z dworu, a z jego apartamentów. Arturo, jak każdy dzieciak w jego wieku, stale na coś wpadał. Federico puścił się biegiem w stronę swoich pokoi. Po chwili usłyszał też płacz małego Paola i wysoki, zdenerwowany głos niani. - Wasza Wysokość! - Strażnik przy drzwiach poderwał się na widok księcia. - Co się stało? http://www.epsychoterapiawarszawa.edu.pl/media/ stu kawałkach i wyniósł się na werandę z kilkoma pojazdami z ,,GwiezdnychWojen’’, zawołał nagle z podnieceniem: – Mamo, ktoś zostawił kwiaty! – Kwiaty? – ożywiła się Madison. – Ciekawe, kto? Lucy zamarła i szybko chwyciła ją za ramię. – Zostań tutaj. – Dlaczego? Och, mamo, gdybyś teraz widziała swoją twarz! Jesteś biała jak papier. Z powodu kwiatów? – Zostań i nie ruszaj się! Wybiegła na werandę i przytrzymała również J.T., zanim zdążył wziąć do ręki bukiet. Margerytki i stokrotki. Były wygniecione i przywiędłe. Gdyby Lucy zauważyła je pierwsza, pomyślałaby, że to prezent
Madison pobiegła po schodach, głośno tupiąc. Sebastian usiadł przy stole, ciężko dysząc. Potrzebował kawy i śniadania oraz co najmniej jeszcze jednego dnia odpoczynku. – Jeśli cię to uspokoi, nie chodziło o chłopaka. – A o kogo? – zapytała już bardziej spokojnym tonem. – Odwiedziła kobietę o nazwisku Barbara Allen. Wynajęła na Sprawdź żeby nie dostrzegł w nich urazy. - Sam mówiłeś: „żadnych podejrzanych". Wiem, jak ważne jest dla ciebie śledztwo, ale chciałam... żeby ten wieczór był nasz. Musnął wargami jej palce. - Nie mogłem go pominąć. - Pocałował wnętrze jej nadgarstka. - Obiecuję jednak, że dzisiaj nie będę szpiegował. Victoria dobrze wiedziała, że Sin próbuje odwrócić jej uwagę, ale mimo wszystko patrzyła, zahipnotyzowana i drżąca, jak wolno sunie ustami w górę jej przedramienia. - Ale wierzysz, że to może być Kingsfeld? - zapytała zduszonym szeptem. - Wierzę, że zaraz będę się kochał ze swoją żoną -