ni¿sze. Czy to naprawde był dom, w którym dorastała? Marla, walczac z sennoscia, odwracała karte za karta, a ilekroc na zdjeciach pojawiał sie jej ojciec, cos sie w niej kurczyło, cos sciskało ja za serce, jakby... jakby nic, czego w ¿yciu dokonała, nie było w stanie go zadowolic. - To szalenstwo - szepneła, mrugajac powiekami, by odegnac sen. Jednak zmeczenie zwycie¿yło. Zepchneła albumy na bok i opadła na poduszki. Zdrzemnie sie troche, a potem, kiedy ju¿ wróci jej jasnosc myslenia, poradzi sobie ze wszystkim. Kiedy zapadła w sen, ujrzała mnóstwo ludzi bez twarzy. Otaczali ja, poruszajac ustami, nad którymi nie mieli nosów ani oczu, smiali sie i ¿artowali, tylko ona nie brała udziału w ich wesołosci. Była wsród nich obca. Samotna. Słyszała głosy, ale sama nie mogła przemówic. Jakby była niewidzialna... gdzies daleko płakało dziecko... a jakis głos, głos, który powinna rozpoznac, mówił: - Wiem, wiem, ale od tej chwili po prostu mnie bedziesz mówic, kto dzwonił, a ja jej to przeka¿e. Nie podawaj jej telefonu. Jeszcze za wczesnie, zreszta dla niej to takie krepujace. Wyglada okropnie. Biedactwo, z tymi drutami w http://www.e-okulista.com.pl/media/ - Dziwne to było - najpierw dowiedzielismy sie, ¿e jestes ju¿ przytomna i ¿e nastapiła znaczna poprawa, a zaraz potem Alex praktycznie uniemo¿liwił nam wizyte w szpitalu. - Cherise zareagowała na spojrzenie me¿a i gwałtownie zamkneła usta. Donald rozparł sie na poduszkach, jakby miał zamiar zostac tu dłu¿ej, a mo¿e nawet czytac Pismo Swiete. - Jak sie czujesz? - Lepiej. - Du¿o ostatnio przeszłas - powiedział i choc wyraznie starał sie byc uprzejmy, Marla dosłyszała w jego głosie protekcjonalna nute. - Mam to ju¿ za soba.
wymioty. - Nie... jak... kto mógłby zrobic cos takiego? - zdumiała sie Eugenia. - Ktos, kto dostał sie do tego domu - odparł Nick. Spojrzał na matke i nagle zdał sobie sprawe, jak bardzo sie postarzała. - Uwa¿am, ¿e powinnismy wyciac ten kawałek Sprawdź Zacisnęła zęby i rozkazała sobie: to nie może się powtórzyć. Nie mogła dać się odwieść od celu, a ten był prosty - znaleźć Elizabeth. Choćby się waliło i paliło. Jadąc w kierunku Bad Luck zauważyła we wstecznym lusterku światła samochodu, które utrzymywały tę samą bezpieczną odległość od jej wozu bez względu na to, czy dodawała gazu, czy zwalniała. - Wydaje ci się. - Usiłowała sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy zauważyła, że jest śledzona. Czy było to wtedy, gdy tylko wyjechała spod domu Nevady, czy też ktoś czekał na nią na jednym ze skrzyżowań na drodze? - Nic się nie dzieje - powiedziała na głos, ale nie odrywała oczu od lusterka. Zbliżając się do Bad Luck, zwolniła do wymaganej prędkości i spodziewała się, że jadący za nią samochód ją dogoni. Jednak zanim zdążyła mu się przyjrzeć w ulicznym świetle, wóz skręcił, zapewne zgodnie z pierwotnym zamiarem kierowcy. - Daj już spokój - mruknęła do siebie. Zazwyczaj nie była taka przeczulona i niechętnie dawała wiarę spiskowym teoriom.