ROZDZIAŁ 8 O wiele za późno przypomniałam sobie, że pracujący Krąg może zniekształcać albo niwelować zaklęcia. Po wąsach Rolara nie było już śladu, a moja kurtka, i już i tak zniszczona, stała się malowniczą kompozycją podartych łachmanów – wiele razy, machinalnie, rzucałam zaklęcia na dziury i plamy, że nie ruszone i oryginalne zostały tylko guziki i pas. Rolar zmieszał się na początku, lecz zaraz pognał za Lereeną, która już przeszła przez próg. Wampir nie odważył się złapać ją za kołnierz i wciągnąć z powrotem do świątyni. Rzucił mi rozpaczliwe błagalne spojrzenie, ale byłam w parszywym nastroju, więc pokrzyżowanie naszych planów nie zrobiło na mnie wrażenia. Podniosłam się i pełna prostracji ruszyłam ku wyjściu. Wilk szeroko ziewnął, przeciągnął się, zeskoczył na podłogę i leniwie potruchtał za nami. Orsana czekała na nas w progu. Radośnie do nas podbiegła, ale zobaczywszy moje przygaszone oczy - umilkła. Spróbowała mnie objąć ze współczuciem, ale zrobiłam unik i przeszłam obok. A raczej przeszłabym, gdybym nie wpadła na jakąś pierś, której właściciel nie chciał zejść mi z drogi. Póki byliśmy w świątyni, plac się znacząco zaludnił, jednak najwyraźniej nie w celach świętowania. Powiedziałabym, że wszyscy mają ponury nastrój. Nikt nie trzymał na rękach dzieci, nieliczne kobiety mało co odróżniały się od mężczyzn, dumnie zamieniając spódnice na spodnie i dobywając mieczy. Zrobiłam krok w lewo, ale dziwny typ nadal blokował mi przejście, więc w końcu byłam zmuszona na niego spojrzeć. Ciemnowłosy wampir przeciętnego wzrostu z szaro-zielonymi oczami i długim kruczym nosem. Na skroniach bieliły się pasemka, zaplecione w warkoczyki. Nie robił na mnie dobrego wrażenia, które psuła chamska czapka i czarna toga ze srebrnymi klinami. Wyglądał w niej jak dajn, wygłaszający pogrzebową mowę, zafascynowany swoją pracą i wspaniałym uczuciem, jakby miał teraz zaśpiewać. Lereena zdążyła przejść połowę odległości od świątyni do końca placu, ale nagle potrząsnęła głową, zatrzymała się i lekko się odwróciwszy, królewskim gestem wskazała na mnie i Orsanę: - Ach tak, zabijcie te dziewczyny. – I przepraszająco dopowiedziała: - To nic osobistego, wiedźmo. Po prostu chcę być pewna, że tajemnice kręgu nie wyjdą poza dolinę, a ludziom niestety nie można ufać. Tłum radośnie się ożywił, zbliżając się do nas i ze świszczącym szelestem obnażając miecze. Mimo niedawnych samobójczych myśli, jestem teraz stanowczy przeciwna ich wykonaniu, jeszcze takim sposobem. Kiedy zechcę, wtedy umrę, bez żadnej pomocy - najpierw testament napiszę i list pożegnalny, umyję się i przebiorę. I pewnie zdążę się jeszcze dziesięć razy rozmyślić! Patrząc na “gnomich żołnierzy” (by translator of „aspidow”) odechciało mi się umierać. Nie zauważyłam ani jednego gworda, narodowej i ulubionej broni wampirów, która oprócz krwiopijców nikt nie władał. Wychodzi na to, że okrążyli nas łożniacy, a poddanie się bez walki mordercom Lena, równało by się zdradzie wobec niego. Nigdy niech tego ode mnie nie oczekują! Orsana również nie zamierzała błagać o litość. Najemniczka milcząco przysunęła się do mnie, sięgając ręką do miecza znajdującego się na jej plecach. Westchnęłam głęboko, przygotowując się walczyć do końca, ale przed nami w ochronnym geście stanął Rolar. - Tylko je dotknij,- cicho, ale wyraziście powiedział. Z jakiegoś dziwnego powodu Lereena, drgnąwszy, wydała rozkaz odwrotu łożniakom, którzy z jawnym niezadowoleniem podporządkowali się jej. Spełniły się moje najgorsze obawy – albo ktoś podszywa się pod Władczynię albo zwerbowali ją do swojej szajki, bo inaczej by się jej w ogóle nie posłuchali. - Rolar, Rolar, - z udanym współczuciem pokiwała głową Władczyni. – Nigdy nie potrafiłeś być lojalnym poddanym. Wygłosiliśmy ci publiczną mowę i wypędziliśmy poza granicę Arlissu, ale nauka poszła w las i znowu kwestionujesz moje polecenia. - Kiedy one są niesprawiedliwe,- stwierdził Rolar, bezczelnie wytrzymując spojrzenie lodowatych oczu. - Polecenia Władczyni NIE MOGĄ być niesprawiedliwe,- podniosła głos Lereena. -- Pora to zapamiętać. http://www.dobra-ortopedia.com.pl tak wcześnie. - Będę dzisiaj jeździł konno. Pomyślałem, że lepiej zadbać o żebra. Obwiążesz mnie? Wytarła pospiesznie dłonie o fartuch. - Dobrze. - Wzięła od Asha bandaż. - Coś smakowicie pachnie. - Upiekłam biszkopty na śniadanie, a teraz robię kiełbasę w sosie. Tyle tego, że wystarczy dla całego pułku - plotła speszona. - Podnieś ręce. - Bardzo roztropnie. Wszyscy Tannerowie to straszne żarłoki. - Bardzo proszę, gotowe - powiedziała, kończąc bandażowanie.
przynajmniej częściowo, uporządkować sprawy schedy. Odłożył słuchawkę i teraz mógł już poświęcić uwagę Maggie, co, musiał to przyznać, czynił z niekłamaną przyjemnością. - Szef przyjął wymówienie? - zapytał. Maggie rozprostowała uwolnione od ciężaru ramiona Sprawdź ROZDZIAŁ 1 Rolar postarał się, byśmy wyruszyli w drogę natychmiast. Tylko poczekałyśmy, póki on przebierze się (wampir zajmował mieszkanie nieopodal), zbierze rzeczy i napisze parę listów - myśleliśmy, że prośbę o urlop do swojego przełożonego, lecz okazało się, że Rolar samym przełożonym jest, a list napisał do gospodyni domowej, by nie śmiała przekazywać jego pokoju komuś innemu i wyprzedawać jego dobytek. Kolczugę i miecz Rolar zostawił przy sobie, lecz mundurową kurtkę zmienił, a konia osiodłał. “Inaczej ja zbyt bardzo będę się rzucał w oczy i prowokował niepotrzebne pytania, że wiatiagskiemu strażnikowi było potrzebne wyjechać z kraju do Arlissa” - objaśnił wampir. Do zmierzchu zdążyliśmy przejechać około dwudziestu wiorst. Przejechalibyśmy i więcej, noc była jasna, księżycowa, a konie nie zmęczyły się, lecz drogę zagrodził nam jeden z dopływów rzeki Pieszczoty, nieszerokiego, lecz z dosyć szybkim biegiem, tak, że zmyło most. “Trzeci raz w ciągu miesiąca - objaśnił nam przygnębiony brygadzista królewskich budowniczych, na nowo wbijające opory - a przecież dobrego gatunku stawiamy, sumiennie. Po prostu cudy jakieś!” Przeprawiać się przez nieznaną rzekę w ciemności my nie zaryzykowaliśmy. Kupieckie karawany skręcały z traktu na objezdną drogę, przy której informator głosił: “Trolli most. Miedziak za pieszego, pięć za konika, srebrnika za karawanę”. Szybko zobaczyłam dziesiątkę dużych trolli w pocie czoła rozmotujących bezpłatny most po nocach. Za rzeką zaczynało się pojezierze, które zajmowała cała wschodnia granica kraju. W jego centrum leżało Driwo, ogromne jezioro z dziesiątkami wysp i setkami przeciwnych prądów, rusałkami i dlatego był zamknięty dla rybaków - pochopnie wyciągana sieć wracała z wodorostami, śmieciami, kamuszkami lub z bardzo nieświeżym, specjalnie przywiązanym w razie takich wypadku topielcem. Samymi za¬jadłymi kłusownikami zajmował się kraken, gigantyczny wodny smok z mackami zamiast płetw, który uwielbia zastawiać drogę wszystkim czym wygodnie - prawda, już pośmiertnie... Do Driwa wpadało sześć dużych rzek i niezliczona liczba drobnych, czystych i brudnych. To wiośnie ono rozlewało się, zmieniając kraj w jedno ogromne jezioro z setkami wysepek, tak że bezpośredniego połączenia tam nie było, osiedla można było spotkać rzadko, za to ptaków i wszelkich wodnych istot była masa. Zaginiony wilk niepokoił mnie najbardziej, przez całą drogę nie zauważyłam go nawet kątem oka, chociaż to jeszcze o niczym nie świadczyło - do traktu las nie podchodził, lecz nieprzerwanym pasmem rozpościerał się nieopodal, przed wieczorem otuliwszy się niebieskawą mgiełką ciemności. Możliwe, dniem wilka odstraszali ci, którzy ciągnęli się po trakcie, a teraz - pracujący nieopodal budowniczowie, czy raczej żołnierze, lecz niezbyt trzeźwi i własnymi śpiewkami mogli zamęczyć zbytnio żywych i podnieść z grobów umarłych. - Za Pieszczotą od Witiagskiego traktu odgałęzia się Arlisski - zakomunikował Rolar. -- On zabierze trochę północy i jeżeli zejdziemy na dwie wiorsty w dół po ciemku, to rano po przeprawie wyprowadzę was na niego krótką ścieżką.