wcześniej niż rywale. Przy drugim stole Draksowi dostał się równie niesympatyczny partner, rozwiązły i pokraczny bogacz, pułkownik Tallant. Bezwzględny, żylasty mężczyzna miał czarną opaskę na oku i bliznę po cięciu szablą na policzku. Zapewne otrzymał ją podczas jakiejś bitwy, lecz Alec bez trudu mógł sobie wyobrazić, że Tallant zyskał ją jako rozbójnik, rabujący ludzi gdzieś na rozstajnych drogach. Choć Tallant nie był jego partnerem, zirytował go do głębi ględzeniem o ustrzelonych w Indiach tygrysach. Alec miał wielką ochotę spytać: „A co panu te nieszczęsne tygrysy zrobiły?” W każdym razie Drax i pułkownik grali razem przeciw szacownemu członkowi parlamentu oraz wnukowi parweniusza, handlarza węglem z Birmingham, który całkiem nieźle się prezentował z monoklem w prawym oku. Drax z kolei miał na głowie kapelusz ze wstążką - uważał, że przynosi mu szczęście - który ocieniał twarz na tyle, że trudno było dostrzec jej wyraz. Alec uniósł głowę i spojrzał na hrabiego Lievena, który kibicował turniejowi. Już miał go pozdrowić, gdy spostrzegł, że ambasador w napięciu czyta jakiś list, przyniesiony mu przez sługę. Hrabia, co nie uszło uwagi Aleca, złożył go i wsunął szybko do kieszeni, nie zauważając nawet, że jest obserwowany, a potem wstał, pospiesznie wyszedł i już nie wrócił. O dziesiątej tura miała się ku końcowi. Drax i Tallant wygrali, a dziesięć minut później zwycięzcami zostali również Alec i Kurkow. Wyczerpany stresem Alec wstał i http://www.beton-architektoniczny.org.pl - Aha. Może mi pan wyjaśni... - To tylko dworskie plotki, ale przed kilkoma miesiącami Kurkow podobno nadużył tej przyjaźni. Miał powiedzieć podczas przyjęcia, i to nie w gniewie, tylko całkiem chłodno, że car źle rozegrał tę wojnę. Wypomniał mu, że dał się Bonapartemu wyprowadzić w pole po traktacie w Tylży, jawnie obciążając jego cesarską wysokość winą za francuską inwazję i pożar Moskwy. - Niech to licho! - Alec zagwizdał z cicha. - Tak się nie mówi do władcy Rosji. Powiedziałem mu to. - Proszę mi wybaczyć... słabo się orientuję w polityce, ale czy Kurkow nie miał jednak trochę racji? Gdyby car nie zaufał Napoleonowi, wojnę można byłoby wygrać bez takich strat. - Mogę powiedzieć tylko tyle, że car w sześć miesięcy później wygnał Kurkowa do jego wiejskiego majątku. Gdyby nie dawna przyjaźń, książę z pewnością skończyłby na
I bynajmniej nie miał zadowolonego wyrazu twarzy. Tętno Krystiana automatycznie podskoczyło. Czyżby wszystko szło po jego myśli? Och! Znalazł odpowiednią osobę! Sebastian był idealną osobą do planu Filipa! A skoro Adam za nim nie przepadał…? Czy może być jeszcze lepiej!? Rozdział siódmy Sprawdź uśmiechnąć, pamiętasz? A potem... potem kochałeś się ze mną tak czule. - Pogładziła go po ręce. - Nie zachowywałeś się jak ktoś, kto wziął sobie kobietę tylko na jedną noc. Byłeś jak dobry samarytanin, a następnego dnia dowiodłeś, że jesteś rycerzem w lśniącej zbroi, i stanąłeś w mojej obronie. Uratowałeś mi życie. Obiecałeś, że mnie poślubisz, kiedy zrozumiałeś, że byłam dziewicą, a przecież cię oszukałam. To nic, że nie walczyłeś z Francuzami. Dla mnie jesteś takim samym bohaterem, jak ci, którzy zginęli na wojnie. - Ja? - wyszeptał. - Tak - odparła, pragnąc wziąć go w ramiona. Musiała z tym nieco poczekać, bo miała mu jeszcze dużo do powiedzenia. - Uważasz, że jesteś samolubnym hultajem, ale ja tego nie dostrzegam. Ciągle ryzykowałeś. Walczyłeś przecież z Kozakami, których boją się wszystkie armie Europy! Przywiozłeś mnie tu, nie zważając, że rodzina może się na ciebie gniewać. A wiem, ile oni dla ciebie znaczą. Zadbałeś, żebym była bezpieczna, żebym miała co jeść i w co się ubrać -